شیوه های نوآوری – بخش اول (از برادران رایت بیاموزیم)

در راس مهارتهای لازم برای کسب و کارها در قرن 21 به توصیه مجمع جهانی اقتصاد مهارتهای تفکر تحلیلی و نوآوری (Analytical Thinking and Innovation) و حل مسائل پیچیده (Complex Problem Solving) قرار دارد. با فراگیری فناوریهایی مانند هوش مصنوعی، واقعیت افزوده و مجازی، رباتیک و …. تعریف جایگاه نیروی انسانی ماهر نیز به تغییر کرده است. امروزه به صرف داشتن یک مدرک تحصیلی بالا و حتی تجربه کاری نمی توان مدعی جایگاه یک نیروی انسانی ماهر بود. سرعت تغییرات در حدی است دانسته های امروز ما بسیار زود کهنه می شوند و اهمیت خود را از دست می دهند. از همین روی یکی دیگر از مهمترین مهارتهای توصیه شده برای کسب و کارها یادگیری فعال و استراتژی یادگیری (Active Learning and Learning Strategies) است.

چرا برادران رایت زمانی که دیگران شکست خوردند موفق شدند؟

این که دو دوچرخه‌فروش از دیتون اوهایو، اولین افرادی بودند که پرواز کردند، امروز به همان اندازه شگفت‌انگیز است که بیش از یک قرن پیش، زمانی که برادران رایت در نمایشگاه‌های عمومی در ایالات متحده و فرانسه بر فراز دست جمعیتی شگفت زده قرار گرفتند. برای مدت کوتاهی، جهان را شگفتی واحدی فرار گرفت. دستاورد رایت ها ارزش بازنگری دارد؛ زیرا این اعتقاد قرن بیست و یکم را به چالش می کشد که مهندسان جوان مشتاق باید به طور محدود روی رشته های STEM (رویکردی آموزشی ترکیبی شامل علوم، فناوری،مهندسی و ریاضیات) در کالج و دانشگاه تمرکز کنند و دروس هنر و علوم انسانی به اندازه دوره های ریاضی و علوم مهم هستند. اگر برادران رایت امروز زنده بودند، ممکن بود به ما هشدار دهند که تعصبات آموزشی مانند اینها ما را از پرورش مهندسانی از نوع خارق‌العاده آنها باز می‌دارد. آنها به عنوان مهندس آموزش ندیدند؛ اما به گونه ای بزرگ شده اند که یک کنجکاوی فکری سیری ناپذیر داشته باشند.

نه ویلبر و نه ارویل رایت در رشته های STEM تحصیل نکردند. در واقع، هیچ یک از برادران به دانشگاه نرفتند و هیچ کدام آموزش فنی رسمی نداشتند. پرنده رایت برای این دو برادر کمتر از 1000 دلار (حدود 28000 دلار به دلار امروزی) هزینه داشت که آنها از طریق سود حاصل از تجارت دوچرخه خود به دست آوردند. اولین نمونه اولیه پرنده رایت 852 فوت پرواز کرد و با تغییراتی در نهایت بیش از 40 مایل پرواز کرد. برای دو رویاپرداز طبقه کارگر اهل دیتون بدون تحصیلات مهندسی، بدون دسترسی به اینترنت و بدون آزمایشگاه یا کتابخانه دانشگاهی بد نبود!

در همان زمان که رایت ها در حال طراحی و آزمایش ماشین پرنده موفق خود بودند، ساموئل لنگلی، استاد دانشگاه و دبیر مؤسسه اسمیتسونیان نیز در حال طراحی او بود. لنگلی 70000 دلار (حدود 2 میلیون دلار امروز) برای “فرودگاه” خود هزینه کرد، که عمدتاً توسط کمک مالی وزارت جنگ ایالات متحده تامین می شد. در اولین پرواز خود، ماشین پرنده لنگلی در حالی که تلاش می کرد از زمین بلند شود، به رودخانه پوتوماک سقوط کرد.

موفقیت برادران رایت در حل یک مشکل مهندسی که تخیل انسان را برای هزاران سال مجذوب کرده بود، اتفاقی نبود. پرواز کاری بسیار پیچیده است که صرفاً به صورت تصادفی انجام می شود. برای اینکه ببینیم چه چیزی باعث موفقیت برادران رایت شد و امروز چه چیزهایی می توانیم از آنها بیاموزیم، باید در نظر بگیریم که چه چیزی آنها را متفاوت کرده است. رایت ها چه ویژگی هایی از شخصیت، کنجکاوی و خلق و خوی داشتند که آنها را قادر می ساخت در حالی که متخصصان نمی توانستند هوا را تسخیر کنند؟ و مشکل پرواز چه نوع مشکلی بود که ذهن های منحصر به فردی مانند ذهن آنها برای حل آن لازم بود؟

سی و یک سال پس از اولین پرواز معروف خود، اورویل رایت در مورد آنچه که برادران رایت را متفاوت می کرد، سخن گفت. یک روزنامه نگار در مصاحبه ای به او گفت که او و برادرش تجسم رویای آمریکایی هستند. آنها دو پسر متواضع “بدون پول، بدون نفوذ و مزیت های خاص دیگر” بودند که به اوج شهرت و ثروت رسیده بودند. اورویل پاسخ داد: «اما این درست نیست که بگوییم ما هیچ مزیت خاصی نداشتیم. ما در دوران کودکی مزایایی غیرعادی داشتیم، بدون آنها شک دارم که می توانستیم کارهای زیادی انجام دهیم… بزرگترین چیز به نفع ما بزرگ شدن در خانواده ای بود که در آن همیشه تشویق زیادی به کنجکاوی فکری وجود داشت. اگر پدرم آن کسي نبود که فرزندانش را به دنبال علايق فکري بدون هيچ فکر سودي تشويق مي کرد، کنجکاوي اوليه ما در مورد پرواز خيلي زود از بين مي رفت و به ثمر نمی رسید.

پدر رایت ها، میلتون، یک اسقف پروتستان بود که علاقه زیادی به کتاب و تحقیق در انواع مختلف داشت. همسرش سوزان یک متخصص مکانیک بود که در کالج ریاضی، علوم و ادبیات می خواند و اغلب برای بچه های رایت اسباب بازی می ساخت. قفسه های کتاب خانه آنها پر از رمان، شعر، تاریخ باستان، رساله های علمی و دایره المعارف ها بود. آنها فرزندان خود را تشویق می کردند که به طور گسترده بخوانند و مسئولیت آموزش خود را بر عهده بگیرند. وقتی از برادران رایت در مورد علاقه اولیه آنها به پرواز سؤال می شد، آنها همیشه می گفتند که “برای سرگرمی” به آن علاقه مند شده اند و می خواهند از سود خود برای تأمین مالی اکتشافات علمی آینده استفاده کنند.

ویلبر رایت در اواخر دهه دوم زندگی شروع به خواندن کتاب هایی در مورد آناتومی پرندگان و حرکت حیوانات کرد. این تحقیقات سرانجام رایت ها را به سمت توسعه سیستم کنترل سه محوره ابتکاری خود سوق داد که حرکت پیچشی بال های پرنده را تقلید می کرد. ویلبر به زودی نامه‌ای به مؤسسه اسمیتسونیان نوشت تا جزوه‌هایی را که ساموئل لنگلی و اکتاو شانوت در مورد آیرودینامیک منتشر کرده بودند، درخواست کند. او گفت: “من یک مشتاق هستم، اما نه یک مدعی، به این معنا که برخی تئوری های حیوان خانگی در مورد ساخت صحیح یک ماشین پرنده دارم.”

مدت کوتاهی پس از اینکه برادران آزمایش‌های خود را در کارولینای شمالی آغاز کردند، متوجه شدند که جداول داده‌های فشار هوای ارائه‌شده توسط دانشمندان اسمیتسونین غیرقابل اعتماد و پر از اشتباه است. آنها به سرعت شروع به ساخت تونل باد خود کردند تا اندازه گیری های دقیق را بدست آورند. اورویل در نگاهی به گذشته گفت: “ما این کار را فقط برای سرگرمی که از یادگیری حقایق جدید بدست آوردیم انجام دادیم.” آنها همچنین موتور خود را زمانی که هیچ تولیدکننده موتوری به سؤالات آنها در مورد ساخت موتوری به اندازه کافی کوچک برای جای گرفتن در ماشین پرواز پاسخ نداد، با کمک دستیار اصلی فروشگاه دوچرخه خود ساختند، . آنها اغلب تا اواخر شب در مورد مشخصات فنی کاردستی خود بحث می کردند.

کنجکاوی سیری ناپذیر رایت ها و عشق به حقیقت به آن ها این امکان را داد تا با مشکل چندوجهی پرواز، طیف کاملی از ظرفیت های خود را به عنوان انسان به شیوه هایی که دیگران نمی توانستند به کار گیرند. آن‌ها متوجه شدند که به قول ویلبر، «پیچیدگی مشکل پرواز است که آن را بسیار دشوار می‌کند». این مشکلی بود که «نمی‌توان آن را با برخورد به یک راز حل کرد، بلکه با انباشتن صبورانه اطلاعات در مورد صدها نکته مختلف که یک محقق به طور طبیعی فکر می‌کند نیازی به پرداختن به برخی از آنها نیست».

اورویل و ویلبر زمانی که شروع به درک این موضوع کردند که راه‌حل مشکل پرواز انسان بخش‌های مساوی علم و هنر است، پیشرفت مهمی را تجربه کردند. قطعاً مهارت مکانیکی و زیرکی ریاضی برای ساخت این ماشین ضروری بود، اما بسیاری از چالش ها در هنر واقعی پرواز نهفته بود. هنر خلبان مستلزم خواندن شرایط باد، حفظ سرعت و تعادل، و استفاده از کنترل های هواپیما برای انجام تنظیمات ظریف است تا خطوط برازنده را در طول پرواز و فرود ردیابی کند.

برادران رایت با هنرمندان احساس قرابت می کردند زیرا خود را هنرمند می دانستند. هنر پرواز رقصی پیچیده بین انسان، ماشین و هوا بود که برای تکمیل آن به هزاران ساعت تمرین نیاز داشت. جای تعجب نیست که وقتی ویلبر برای به نمایش گذاشتن بروشور رایت به فرانسه سفر کرد، 16 بار از لوور بازدید کرد و برداشت خود از آثار بیش از 30 نقاش را در نامه هایی که به خواهرش فرستاده بود، ثبت کرد.

اکتاو شانوت، پیشگام هوانوردی، در یک سخنرانی در سال 1890 پیش‌بینی کرد که «هیچ‌کس» احتمالاً دارای تخیل، دقت مکانیکی، توانایی ریاضی و مهارت جمع‌آوری سرمایه لازم برای حل مشکل پرواز نیست. شانوت گفت: «احتمالاً به این دلیل است که تکمیل یک اختراع به استعدادهای بسیار متنوعی نیاز دارد، پیشرفت بسیار کند بوده است.» شانوت از یک جهت درست و از یک جهت اشتباه می گفت. بیش از یک نفر نیاز بود تا مشکل پرواز انسان را حل کند. دو نفر نیاز بود. کنجکاوی سیری ناپذیر برادران رایت به آنها کمک کرد تا طیف فکری و شجاعتی را پرورش دهند که آنها را به همان اندازه که با هنر، زیست شناسی و ادبیات راحت بودند، با مکانیک و ریاضیات راحت باشند.

ویلبر و اورویل رایت مردانی با تحصیلات آزاد بودند. اگر دانشکده‌های مهندسی امروزی می‌خواهند به دانش‌آموزان خود فشار اضافی لازم برای پرواز واقعی بدهند، بهتر است از الزامات درسی سخت‌گیرانه خود را فراتر روند و دانش‌آموزان را تشویق کنند که عشق برادران رایت به یادگیری را در خود پرورش دهند.